Αχ Νικολέτα, τα ξανθά μαλλιά σου ποιος χτενίζει;
Ποιος σε ξυπνάει τις Κυριακές; Ποιο χάδι σε κοιμίζει;
Ποιας γης τα κάλλη ζήλεψαν οι δύστυχοι γονείς σου;
Ποια μέθη τους παγίδεψε κι έμεινες μοναχή σου;
Φύσα αέρα δυνατά και μη φοβάσαι.
Κόντρα να `σαι να μου πνίγεις τη λαλιά.
Φύσα και γκρέμισε φωλιές, μη μας λυπάσαι.
Ήρθε ο καιρός μαζί να φύγουμε μακρυά.
Πώς διώχνεις τον πατέρα σου και δεν τον θες κοντά σου;
Κι η μάνα σου γιατί πονά και τρέμει μακρυά σου;
Στις μεταξένιες φλέβες τους βελόνες σαν λεπίδες.
Τα χρόνια μου είναι τέσσερα κι οι λέξεις μου είναι λίγες.
Φύσα αέρα δυνατά και μη φοβάσαι.
Κόντρα να `σαι να μου πνίγεις τη λαλιά.
Φύσα και γκρέμισε φωλιές, μη μας λυπάσαι.
Ήρθε ο καιρός μαζί να φύγουμε μακρυά.