Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη
Και το θυμάμαι σαν και τώρα
Μου `πε η μαμά μου «θα είσαι εντάξει
Κάποτε φτάνει αυτή η ώρα
άσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα
Ήρθ’ η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει»
Το `ξερα πως ο ουρανός
Δε θα με χώραγε εμένα
Και χάθηκα μες στα παιδιά
Για να μην πάρουν μυρωδιά
Πως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα
Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξει
Το παραμύθι πως τελειώνει
Μου `πε μην κλαις θα είσαι εντάξει
Είναι κακό να μένεις μόνη
Ένα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνι
Μ’ άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει να φτιάξει»
Κι ήξερα πως ο ουρανός
Δε θα με χώραγε εμένα
Κι ήταν η σκέψη μου σωστή
Πετάνε φίλοι και γνωστοί
Και τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα