Μάνα, πού ειν’ το όπλο μου;
Ο πόλεμος ξεκίνησε
κι όχι σαν Μάης γαλλικός,
μα σαν καφές ελληνικός
που πίνουν στις κηδείες.
Μάνα, πού ειν’ η ασπίδα μου;
Οι σάλπιγγες ηχήσανε
καλέσανε την κλάση μου,
κι αντί χρυσού παράσημου
μου δίνουν μπαταρίες.
Και σωπαίνουν οι παλιοί στα καφενεία
άμα τύχει και περάσω από μπροστά τους.
Κι όταν στρίβω δίχως λέξη στη γωνία
ξαναπιάνουνε να λένε τα δικά τους.
Μάνα, μη γράφεις γράμματα.
Θα φύγω πριν με φτάσουνε
κι αν μ’ έστειλες μοναχογιό,
θαρθώ μ’ ολόκληρο στρατό
την πόρτα να χτυπήσω.
Θα σωπάσουν οι νεκροί στα καφενεία
όταν έρθω και σταθώ ανάμεσά τους.
Όπου νάναι το ρολόι δείχνει μία
άλλη η ώρα μου και άλλη η δικιά τους.
Όπου νάναι το ρολόι δείχνει μία
άλλη η ώρα μου και άλλη η δικιά τους.