Μου στήνουνε καρτέρι κάτι όνειρα τρελά
κι ανοίγουνε οι πόρτες οι βαριές.
Και μπαίνουνε στο αίμα μου τα βράδια τα παλιά
οι ώρες που σε είχα αγκαλιά.
Αφήστε με να ζήσω με τις νύχτες συντροφιά,
με όνειρα καράβια να σαλπάρω.
Τις θύελλες που πέρασα να ρίξω στη φωτιά,
αφήστε με να ζήσω μόνη πια.
Με βρίσκουν τα χαράματα σε μια έρημη γωνιά
να ψάχνω μια αφορμή να κρατηθώ.
Μ ένα καφέ στο χέρι μου να σκέφτομαι ξανά
του δρόμου την παράξενη αγκαλιά.
Αφήστε με να ζήσω με τις νύχτες συντροφιά,
με όνειρα καράβια να σαλπάρω.
Τις θύελλες που πέρασα να ρίξω στη φωτιά,
αφήστε με να ζήσω μόνη πια.