Δόντια πυκνά και μαργαριταρένια
φωνή σαν τ’ αηδονιού, στόμα χελιδονιού,
όλον το Μάη λαλεί κι όλη την άνοιξη.
Ωρέ μια Κυριακή και μια καλή ημέρα
ήρθε μια περιστέρα, μια καγκελοφρυδάτη,
μια μοσχομυρωδάτη,
αν δεν την είχα δεί δε θα `χα ζουρλαθεί,
στη μαύρη γης να μπεί.
Μωρέ τι λες αυτού; μωρέ ζαλιάρικο
τι βάζεις με το νού σου, κρυφά απ’ τους δικούς σου,
μαλαματένια πόρτα μ’ ασημοπήρουνα, η σκύλα η πεθερά σου
θέλει μαχαίρωμα ως το ξημέρωμα.
Αχ διαβαίνει η σκύλα και γελά,
στο σπίτι της πηγαίνει κι εμένα δε μου κρένει,
παναθεματισμένη και θεομπαίχτισσα,
κρασί, ρακί δεν ήπια σε είδα και μέθυσα.