Όσο και αν μετράς η μέρα δεν περνάει
Όσο και αν γελάς το μυαλό σου αλλού πετάει
Ίσως να ‘ναι και ο στρατός
Που γκρεμίζει τα όνειρά σου
Μα δεν μπορεί να παίζει αυτός
Με τα νεύρα τα δικά σου
Είκοσι ένα μήνες στο στρατό δώδεκα στη Σαμοθράκη
Το ξέρω πως δεν ήμουν τυχερός δεν είχα νυχτερίδας κοκαλάκι
Όταν θα απολυθείς έλα να με συναντήσεις
Στη Θεσσαλονίκη θα με βρεις και πως τα περνώ να μην ρωτήσεις
Το ξέρω πως κακοπερνάς τώρα μέσα στον στρατώνα
Είσαι όμως δυνατός θα αντέξεις τον χειμώνα
Σου δίνω μια συμβουλή φίλε μου να την θυμάσαι
Και αν η ζωή είναι μικρή δεν πρέπει να τη φοβάσαι