«Vot tebe i stul'chik, i mylo, i petlia.
Chto zhe ty, matrosik, prodal iakoria?», -
Zlobnye makhnovtsy veselia, gudiozh:
«Chto zhe ty protiv nas s vintovkoiu idiosh'?»
Veselo vorvat'sia v osazhdennyj gorod
I ustroit' tam krovavuiu rezniu.
Zatsepit' evreia za krakhmal'nyj vorot,
Vypuchit' glaza i khripanut': «Ub'iu!».
Zatsepit' pod iajtsa, sniat' shtany i vrezat'
Shompolami v beloe s rozovym miastso.
A potom pojti i rezat', rezat', rezat', rezat'!
Gorlopanit' pesni i kiriat' vintso.
Nebo poka sinee,
Sablia poka novaia,
Kosy poka ryzhie,
Baba eshchio golaia.
My ne liubim vlast' i, znachit, est' za chto.
I pristavim k stenke tozhe est' za chto,
Razdiraia glotku v grokhote pal'by.
Znachit, serdtse zhdiot predchuvstviia bedy.
My okrasim sabli v krasnyj tsvet krovavyj
I sorvem tut zlobu priamo tut zhe, zdes'.
Kto poshel nalevo, kto poshel napravo,
Kto soprotivlialsia - rezko sbili spes'.
Nad nami veter duet, kolyshet ch'i-to nogi,
A my sidim, bukhaem. Sovsem nam khorosho.
Kogo-to po-sviniach'i rezhut v sinagoge,
Naverno, ne tak glianul i ne tak proshiol.
Nebo poka sinee,
Sablia poka novaia,
Kosy poka ryzhie,
Baba eshchio golaia.
Brattsy, pomogite! Stoka ne podniat'.
Nu, pograbil malost'. Nu, nado zhe poniat'.
Net v moej derevne lifchikov konfet,
Netu patefona, i roialej net.
Nebo poka sinee,
Sablia poka novaia,
Kosy poka ryzhie,
Baba eshchio golaia.