Ἡ συμπεθέρα μοῦ ῾ταξε νὰ ῾ρθεῖ τὸ καλοκαίρι,
τότε ποὺ σπᾶνε οἱ δουλειὲς κι ὁ κόσμος πάει γιὰ μπάνιο.
Τότε θὰ δυσκολέψουνε τὰ πράγματα γιὰ λίγο,
στὸ τέλος ὅμως θὰ βρεθεῖ δίοδος καὶ γιὰ μᾶς.
Μεμονωμένα αἰσθήματα κι ὡραῖα παραμύθια
θὰ βυθιστοῦν μὲς στὸ γιαλό, χάρισμα τοῦ Ἀντώνη.
Ν᾿ ἀντιληφθεῖ καμιὰ φορὰ τι φαντασία κρύβουν
κι ἀπὸ τὸν πόνο τὸν πολὺ λίγο νὰ ξαποστάσει.
Σοὺ στέλνω χαιρετίσματα, τὸ πέλαγο τὰ πίνει
καὶ σύ, βρὲ συμπεθέρα μου, ὅλο τοῦ λὲς μωρό μου.
Μιτσικουρὶν ῾ν᾿ τζὶ ἀνήμερον κι ἔχει καρκιὰν μεγάλην,
κι ὅσες κοροῦες συναντᾶ πιστὰ τὲς ἀγαπάει.
(Μικρὸ εἶναι κι ἀνήμερο κι ἔχει καρδιὰ μεγάλη,
καὶ ὅσες κόρες συναντᾶ πιστὰ τὶς ἀγαπάει.)
Ἡ Ρούλα
Δὲν τὸ περίμενα ποτὲ νὰ ἐρωτευτῶ τὴ Ρούλα,
πρῶτον γιατὶ ἔχει ὄνομα ποὺ καταλήγει σὲ ούλα.
Ὅμως εἶν᾿ ἀναπόφευκτο νὰ τὴ φωνάζουν Ρούλα,
ἀφοῦ οἱ θρησκόληπτοι γονεῖς τὴν εἴπανε Σταυρούλα.
Δεύτερο γιατὶ ἤτανε πάρα πολὺ μικρούλα,
καὶ τρίτο ποὺ μὲ τὸν καιρὸ ξεχάστηκ᾿ ἡ καρδούλα.
Τόσο ποὺ τώρα σκέφτομαι μὴ μοῦ γενεῖ κομμάτια,
ὅμως τὸν Χάρο δὲν κοιτῶ, κοιτῶ τὰ δύο της μάτια.
Καὶ γιὰ νὰ μὴν πολυλογῶ, ἂς κάνουμε μία σούμα,
γεννήθηκα Αἰγόκερως, Παρθένος ἡ Σταυρούλα.