Μες στη σιωπή της σκοτεινής
της νύχτας βυθισμένη,
και δίπλα εις το παράθυρο
πικρά ονειροπολώ,
η θάλασσα ατελείωτη
μακριά μου είν’ απλωμένη,
και το κύμα, το φλοίσβημα
γροικώ δεν το γροικώ.
Κι όμως το νιώθω το νερό
που αμίλητο κυλάει,
γι’ ακρογιαλιές ατέρμαντες
στου απείρου την ψυχή,
τα κρύφια τα παφλάσματα
που μέσα του κρατάει,
και τη βαθιά, τα σπλάχνα του,
που δέρνει ταραχή.
Και στην ψυχή μου ανέλπιδα
τα μάτια μου βυθίζω,
παράξενα της θάλασσας,
που μοιάζει, της βαθιάς,
και ψιθυρίζω, ωχ, θάλασσα
γλυκιά σε μακαρίζω,
που τον αγέρα ελεύθερα
σαν σε τραβά ακολουθάς.
Κι όμως το νιώθω το νερό
που αμίλητο κυλάει,
γι’ ακρογιαλιές ατέρμαντες
στου απείρου την ψυχή,
τα κρύφια τα παφλάσματα
που μέσα του κρατάει,
και τη βαθιά, τα σπλάχνα του,
που δέρνει ταραχή.