Τώρα απ’ τον πόνο τρώω ξύλο
γιατί η ζωή είναι σκληρή
λιποθυμώ που δε σ’ αγγίζω
ή που σε άγγιξε αυτή
Είναι νωρίς για να το μάθω
πως και γιατί ήταν να πάθω
αυτή η φρίκη είναι τόσο σπαστική
Τις ενοχές τις έχω στείλει
σ’ ένα μέιλ μ’ ένα καντήλι
κι άμα το σβήσεις θα μένει εκεί
Γάντια μου χάρισες του μποξ
γιατί η ζωή είναι ένα ρινγκ
αυτό που ήθελες να ήταν να μπεις στο μαύρο μου το στρινγκ
Άλλο ένα δώρο απο τύψεις
που τότε πάθαινα διαλείψεις
από τη ζήλεια που μου επέβαλλες να ζω
Έπρεπε να ήσουν τώρα ο σάκος
κι εγώ παρ’ όλο που είμαι ράκος
σαν μανιακή να σε χτυπώ
Κι επειδή θέλω ρεφρέν
ελπίζω να φοράει σουτιέν
για να παιδεύεσαι και λίγο να της το βγάλεις
όμως στο στήθος της μικρής το μόνο που θα ξαναβρεις
είναι η ανασφάλεια που θέλεις να αποβάλεις
Δε θα σου πω τα κλασσικά ότι ν’ αλλάξεις δεν μπορείς
ούτε τις μαλακίες που έκανες μπροστά σου θα τις βρεις
δε θα σου ξαναπώ τα ίδια ότι με τάιζες σκουπίδια
κι εγώ τα έβλεπα για ανώτερη τροφή
Απ’ το πολύ το νταηλίκι θα ήσουν άνετα σκουλήκι
σε μιαν άλλη σου ζωή