Γαμώ το μου, ο διάολος να με πάρει
πάλι πέρασα ένα βαθύ κόκκινο φανάρι
μα δε φταίω εγώ, ήταν ίδιο το φεγγάρι
με πανσέληνο κι όποιος το βλέπει μου κορνάρει.
Τ’ αυτοκίνητα πομπή του μαύρου ελέους
και φορτώνονται αλήτες και νοικοκυραίους
και στριμώχνονται στη μαύρη λεωφόρο
κάνουνε ζιγκ ζαγκ για να περνάει τ’ ασθενοφόρο.
Κάτι σφυρίζει. Είμαι εγώ ένα τραγουδάκι
κι η γη γυρίζει, με ζαλίζει πιο πολύ
κάτι κάνει ίου ίου....
κάποιοι ήρθαν προς τα εδώ με το κρεβάτι ενός φορείου.
Τι άλλο, τι άλλο σήμερα θα δω.
Έχω κουραστεί, σαν να κοιμάμαι σε τσιμέντο
κάθε βράδυ το κρεβάτι μου φρενάρει να σωθεί
κι έχω πειστεί, μ’ ένα ασημένιο ντοκουμέντο
στο σκοτάδι ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι θα κρυφτεί.
Που την πάτε! Αφήστε την, κοιμάται
λίγο να ξεκουραστεί.
Όχι, μη! Μη την ξυπνάτε
τα νοσοκομεία φοβάται
κι καρδιά της θα πιαστεί.