Όχι δε θα μπορέσω πάλι να εξηγήσω
γιατί φεύγω μακριά σου και γελάω δυνατά,
τα σκοτάδεια σου πάρε, δεν ταιριάζουν σε μένα,
από όρια ξέμεινα πια κι άντε γεια.
Αν ο δρόμος πήγε αλλού,
μακριά απ’ ό,τι είχες στο νου,
αν κανείς δε σ’ ακούει, κανείς δε σε βλέπει,
αν για όλα σου φταίει ο εχθρός,
ο δειλός , ο άγνωστός σου εαυτός,
τον καθρέφτη σου ***** κι ας του λες πως δεν πρέπει.
Όχι δε θα μπορέσω πάλι να εξηγήσω .......
'Ολο λες δε σ’ αφήνουν να ζεις
θες να φύγεις μακριά, να χαθείς
και κανείς δεν μπορεί να σου δώσει τη λύση,
η ελπίδα σου πάντα μικρή
μα εμενα μια αχτίδα αρκεί
για να δω μια χαρά και να φύγω πριν δύσει.