Από της λύπης τα παλάτια όταν βγούνε
οι πιο ωραίες μας στιγμές, μου φέρνουν κλάμμα
κι αυτά που ζήσαμε και δε θ’ αναστηθούνε,
τώρα που σβήνει η ελπίδα για ένα θαύμα.
Πότε θα 'ρθείς,
οι ελπίδες γίναν όνειρα που σβήσανε και πάνε,
πότε θα 'ρθείς,
τα μάτια μου κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε.
Πότε θα 'ρθείς, πότε θα 'ρθείς, πότε θα 'ρθείς.
Η κάθε νύχτα μου ατέλειωτα μεγάλη
και βασιλεύει στην καρδιά πέρα ως πέρα,
μέσ’ στην οθόνη του μυαλού εσύ προβάλλεις,
είσαι παντού και σ’ ανασαίνω κάθε μέρα.
Πότε θα 'ρθείς,
οι ελπίδες γίναν όνειρα που σβήσανε και πάνε,
πότε θα 'ρθείς,
τα μάτια μου κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε.
Πότε θα 'ρθείς, πότε θα 'ρθείς, πότε θα 'ρθείς.