Πικρά της νύχτας τα στενά
πικρά τα μονοπάτια
μικρός ο κόσμος που περνά
μικρή κι η υπομονή.
Πικρός και μαύρος ο βοριάς
μου έσερνε κομμάτια
μου θάμπωνε τα μάτια μου
κι έχανα τη γη.
Μικρός που ήταν ο καιρός
μικρός και ο Απρίλης
σκληρός ο αναστεναγμός
που έφευγες μακριά.
Εγώ ζητούσα μοναξιά
κι εσύ ήθελες να ζήσεις
εκεί που φτάνουν τα πουλιά
και λιώνει η φωτιά.
Γλυκειά που ήταν η χαρά
μικρό το ακρογιάλι
γλυκειά που θα ‘ναι η αυγή
που θα ‘ρθει να μας βρει.
Σαν το παιδί θα λαχταράς
κι εγώ θα έρθω πάλι
θα ‘χω μορφή αέρινη
κι εσύ θα ‘σαι βροχή.