Μέσα στα μάτια με κοιτάς,
αγωνιάς,
λες μ’ αγαπάς,
και σου γλιστράω σα χέλι.
Ξέρω τι θέλεις να σου πω,
μα δε σκορπώ,
χωρίς σκοπό,
λόγια που στάζουν μέλι.
Στον έρωτα, αν παραδοθείς,
θα πληγωθείς•
και ποιος το θέλει;
Γι’ αυτό κι εγώ δεν το τολμώ...
Δεν το τολμώ το «Σ’ αγαπώ»,
και δε σ’ το λέω, που να σκάσεις!
Δε θα σ’ το πω γιατί κι εγώ
κρατάω κάποιες αποστάσεις.
Γιατί συναίσθημα που αρθρώνεται,
αμέσως εξαρθρώνεται,
και τότε η υπόθεση αποκτά
δραματικές διαστάσεις!
Του έρωτα η παραδοχή
είναι αμυχή.
Θέλει αντοχή
στα τοξικά του βέλη.
Ξέρω τι θέλεις να σου πω,
μα ως εδώ!
Δεν το μπορώ
να `μαι μετά κουρέλι.
Με υπεκφυγές και μ’ ελιγμούς,
του ανθρώπου ο νους
ξεχνάει τι θέλει.
Γι’ αυτό κι εγώ δε θα σ’ το πω...
Δε θα σ’ το πω το «Σ’ αγαπώ»…
Δε σου το λέω, που να σκάσεις!
Δε θα σ’ το πω γιατί κι εγώ
κρατάω κάποιες αποστάσεις.
Γιατί συναίσθημα που αρθρώνεται,
αμέσως εξαρθρώνεται,
και τότε η υπόθεση αποκτά
δραματικές διαστάσεις!