Κρατιόμουν πάνω σου τις νύχτες του χειμώνα
σαν κοριτσάκι που όλο τρέχει να κρυφτεί
μέσα στου θαύματος την όμορφη εικόνα
να τραγουδήσει δυο ζωές σε μια στιγμή
Και μια υπόσχεση μου έδωσαν τ’ αστέρια
πως ότι αγάπησα είν’ εδώ αληθινό
τέρμα στα μαύρα της ζωής μου τα νυχτέρια
τώρα στο πλάι σου εγώ θα ξαγρυπνώ
Φεύγουν μερόνυχτα κι ο δρόμος ξεμακραίνει
αυτός ο στρόβιλος δεν έχει τελειωμό
πες μου ο άνεμος αυτός που μας πηγαίνει
να μας φυσήξει προς τα μάκρη λαχταρώ
Κι αν μας κυνήγησε ο χρόνος δε μας φτάνει
ούτε μας άγγιξε ποτέ του ο καιρός
άφησα πίσω μου το απάνεμο λιμάνι
και όπου να `ναι θα φανεί η Αμοργός.