Πάλλονται ήχοι μακριά και τα κουπιά,
στη νύχτα σέρνω τα βήματά μου
σε λιμάνια, σαν σκιά
κι ανηφορίζω στα στενά.
Κάποιες ξεδιάντροπες ματιές,
πρόστυχα λόγια στις γωνίες,
πίσω μου, ψίθυροι κι ομπρέλες βιαστικές,
από μια μπόρα ξαφνική.
Μπαίνω στην κάμαρη, σκυφτή,
κύλησε το κρασί στο χώμα,
με τα μεγάφωνα, οι φαντάροι στη σειρά,
κι εμείς, χαθήκαμε ξανά.
Πέτρωσ’ η πόλη ξαφνικά,
του δρόμου το φανάρι σπάζει,
σβύνει στα μάτια σου ο πόνος
και ξεχύνει μια μεταξένιαν ευωδιά.