Άγγελε, που έπινες νερό
μέσ’ στη χούφτα μου, τόσον κσιρό,
δεν με θυμήθηκες, δε με λυπήθηκες,
τότε που δίψασα κι εγώ,
δεν με θυμήθηκες, δε με λυπήθηκες,
μέσ’ στο λιοπύρι το καυτό.
Ώρα καλή σου, κι ό,τι λάχει,
θα είμαι πλάι σου ξανά,
οι άνθρωποι δεν είναι βράχοι
για να μισούν παντοτεινά.
Δε μου είχαν πει ότι χωρά,
σε μι’ αγάπη, τόση συμφορά,
όταν με χώρισες, στα δυο με χώρισες,
και τα κομμάτια μου πετάς,
όταν με χώρισες, στα δυο με χώρισες,
και τι θα γίνω δε ρωτάς.
Ώρα καλή σου, κι ό,τι λάχει,
θα είμαι πλάι σου ξανά,
οι άνθρωποι δεν είναι βράχοι
για να μισούν παντοτεινά,
οι άνθρωποι δεν είναι βράχοι
για να μισούν παντοτεινά.