Θα τη θυμάμαι τη βραδιά που έπεσες απάνω στο κορμί μου
και με πήρες απ’ το χέρι και έταξες λουλούδια στην ψυχή μου.
Θα τη θυμάμαι δυνατά γιατί ήταν ψεύτικη στιγμή όπως και οι άλλες
Γιατί από όσα μου έταξες με πέταξες σε θύελλες μεγάλες...
Εκεί με πήγες σε μία κόλαση γεμάτη αναμνήσεις.
Μα να το ξέρεις δεν μπορείς να με λυγίσεις,
γιατί δεν έχω την ψυχή του καθενός!
Εκεί με πήγες και ήταν τα μάτια σου δυο πράσινες λεπίδες
που 'ταζαν όνειρα και ατέλειωτες ελπίδες.
Μα αποδείχτηκες απότομος γκρεμός!
Θα το θυμάμαι αυτό το φως που ζήτησες ποτέ να μη το σβήσω,
που μου φίλησες τα χείλη και μ’ άφησες δειλά να σ’ ακουμπήσω.
Θα το θυμάμαι δυνατά γιατί το έσβησες απότομα ένα βράδυ,
γιατί από όσα έταξες με πέταξες μες το βαθύ σκοτάδι...