Άλλη αγάπη γύρευες εσύ,
πώς να σ’ αγαπήσουνε οι άλλοι
κι είπες με τ’ αγκάθια στο κεφάλι
κάποια μου Δευτέρα ήταν Μεγάλη
και το πατρικό μου θαλασσί.
Φλόγες του γκαζιού
με χίλιες γλώσσες
στ’ άδειου μαγαζιού
την παγωνιά,
όσες προσευχές
κι αν κάνεις όσες,
όσο θα `χει αγκίστρι η πετονιά,
φως σπαρταριστό δε θα σηκώσεις
τη δικιά σου μόνο σκοτεινιά.
Τ’ άπιαστο που πήγες να δολώσεις
δεν πεινάει για τούτο τον ντουνιά.
Αντίχειρας, παράμεσος
κι ο Άδης ενδιάμεσος
Άλλη αγάπη γύρευες εσύ,
όλα να `ναι αλλοιώτικα από πρώτα.
Κι είπες την καρδιά μονάχα ρώτα
κι άσε να `ρθουν φήμες γεγονότα,
όλα στ’ όνομά της δώστα εσύ.
Κάτι ο κόσμος μέσα του θυμάται
σαν μεγάλος, πότε σαν μωρό,
βγάζει τη φανέλα και κοιμάται
με τον άγγελό του τρυφερό.
Όλοι εσείς νυχτιάτικα πού πάτε,
ήρθε ως την ψυχή μας το νερό,
μόνο τα σημεία εκτιμάτε
και το δάκρυ έγιν’ αρμυρό.