Μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά
στον ήλιο του χειμώνα
αξέγνοια καθρεφτίζεται
στον ήσυχο λιμνιώνα
μα ξάφνου ο κακός βοριάς
αρχίζει να φουσκώνει
κι όλα τα νέφη τ`ουρανού
από πίσω να ζυγώνει.
Χάνεται το αντιλάμψισμα
και τα νερά θολώνουν
τα σύννεφα στραταριστά
στο χώμα χαμηλώνουν.
Χτυπά ο αέρας τα κλαδιά
και τ`άνθη της σκορπίζει
και φαίνεταί σου ως πέφτουνε
αρχίζει να χιονίζει...
Το νυφικό ματώθηκε
τα χείλη εμαραθήκαν
το πέπλο και τα στέφανα
χάμε στη γης τ`αφήκαν.