Κάτι νύχτες δεν κοιμάμαι, με ξυπνάνε τα στοιχειά,
και το φάντασμα των χρόνων, με γυρίζει στα παλιά.
Πως περάσανε τα χρόνια, σαν τον άνεμο γοργά,
ο Παυλής με το Νικόλα, είναι τώρα μακρυά.
Τώρα εδώ και κάτι χρόνια, ο Μπαγάσας με το Φλου,
ταξιδεύουν με καράβι, στ’ ανοιχτά του ουρανού.
Τα τραγούδια τους ιδέες, είχανε αναρχικές,
και τους είχανε στην τσίλια, χρόνια φίλε οι αρχές.
Μα δεν πέρνανε χαμπάρι, φίλε μου απ’ όλα αυτά,
και τα λέγαν όλα χύμα, πάντοτε με τσαμπουκά.
Τώρα εδώ και κάτι χρόνια, ο Μπαγάσας με το Φλου,
ταξιδεύουν με καράβι, στ’ ανοιχτά του ουρανού.
Εκεί πάνω θα τα λένε, αγκαλιά με το Θεό,
ίσως κάποτε τον πείσουν, να κοιτάξει από δω.
Να του πούμε ρε μπαγάσα, μη ξηγιέσαι έτσι φλου,
είμαστε παιδιά δικά σου, όχι αλλουνού Θεού.
Τώρα εδώ και κάτι χρόνια, ο Μπαγάσας με το Φλου,
ταξιδεύουν με καράβι, στ’ ανοιχτά του ουρανού.