Και τώρα που το λες, δεν το πιστεύω,
αδύνατον αλήθεια να μιλάς,
το ξέρεις, θα πεθάνω, δεν αντέχω,
αν μάθω ξένα χείλη πως φιλάς.
Σε νιώθω μέσ’ στα στήθια μου, ψυχή μου,
και σ’ έχω στην ανάσα μου πνοή,
εσύ είσαι ο σταθμός και η αρχή μου,
εσύ είσαι η χαρά μου κι η ζωή.
Ακόμα κι αν το δω, θα αμφιβάλλω,
θα πω πως ήταν λάθος, δεν μπορεί,
το ξέρεις πως δεν έχω τίποτ’ άλλο,
κι εσύ μ’ έχεις κρατήσει στην ζωή.
Σε νιώθω μέσ’ στα στήθια μου, ψυχή μου,
και σ’ έχω στην ανάσα μου πνοή,
εσύ είσαι ο σταθμός και η αρχή μου,
εσύ είσαι η χαρά μου κι η ζωή.