Είναι μια παραλία. Μάλλον σαν άκρη του κόσμου.
Αλλά το μετά της, καθώς είναι άσπρο,
έχει μέσα του το άπειρο των επιλογών, γνωστών και άγνωστων.
Όμως όλες οι προηγούμενες εικόνες, φράσεις, φαίνονται μέσα,
μόνο μέσα από ένα κολονάτο ποτήρι, αστραφτερή διαφάνεια που περιέχει
ένα ηδύποτο ρουμπίνι, και στο χείλος του ποτηριού είναι στερεωμένη μισή
φέτα πορτοκάλι.
Το ποτήρι αυτό πρέπει να αγγίζει σχεδόν το μάτι σου .
Το ποτήρι αυτό, είναι τόσο σημαντικό, όσο και οι εικόνες
που βλέπεις από μέσα του, φιλτραρισμένες πότε από την αστραφτερή
διαφάνεια πότε από το ηδύποτο ρουμπίνι.
Η φέτα πορτοκάλι δεν εμποδίζει αλλά εξάπτει τη χυμώδη σου σύσταση.
Μετά τη σύντομη θέα, κλείνεσαι μέσα σου, διαχέεσαι παντού,
αδειάζοντας το ηδύποτο μέσα στο στόμα σου, στο στόμα τους.