Αναλύζα,
παίρνεις βιαστικά το πορτοφόλι
και ξαναγοράζεις τσιγάρα
με κατάλληλο τρόπο
έχοντας ριγμένα τα μαλλιά σου
φορώντας τα κόκκινα γυαλιά σου
ώστε να μη φαίνεται, ότι φαίνεσαι
να τον κοιτάς...
όταν εγχειρίζεις το μέρος της καρδιάς
και βγάζεις παλιές σχολικές
βιτρίνες ζαχαροπλαστείων
από επικίνδυνη μεμβράνη
τυχαία δηλαδή και ύποπτη ύλη
που σκιάζει τη ρόδινη δύση,
τους μεσαίους δρόμους,
τα ταξινομημένα ταχυδρομικά κουτιά.
Επιτέλους σκαρφαλώνεις
στην αποφορτισμένη σου στήλη
και χαρτογραφείς από εκεί πάνω
δυναμικούς σχηματισμούς από καρό
και με το ένα χέρι καλύπτεις το παιχνίδι
«ηλεκτρονικό κρυφτό»
και με το άλλο αποκαλύπτεις το παιχνίδι
«τα μάτια σου κοιτώ και πέφτω χάμω»...
Κι όμως
όλοι κάποτε κλάψαμε
μπροστά ή πίσω.
Ο καιρός είναι γλυκός
και τα φυτά ποτίζονται
κι εσύ λες
«έτσι δεν υποφέρω αλλά δε ζω».