Στου χθες τις αναμνήσεις μου παρηγοριά γυρεύω
μία αχτίδα μ’ οδηγεί σ’ άγνωστο το μονοπάτι,
σιωπή τριγύρω μου ξανά με την ψυχή παλεύω
γιατί πλέον κατάλαβα πως ζω μια αυταπάτη.
Από μικρός κρεμόμουνα στου ήλιου τις αχτίδες
μονάχος μου σκαρφάλωνα στα πιο ψηλά μπαλκόνια,
χίλιες φορές με βρήκανε μπόρες και καταιγίδες
κι έπεσα σε λασπόνερα στου κόσμου αυτού τα αλώνια.
Μα κλείδωσα πολύ καιρό σε υπόγειο την καρδιά μου
σαν το κρασί κι ωρίμασε στης λήθης το κελάρι,
κι έχω τώρα παρέα μου στη μαύρη μοναξιά μου
μπρούσκο και πίνω στην υγειά του χρόνου μακελάρη