Δεν μπορεί η ζωή μας ολόκληρη νά ‘ναι
πώς θα φάμε και πού λες το βράδυ να πάμε,
δεν μπορεί, δεν μπορεί...
Δεν μπορώ να πιστέψω πως μονάχα αν θα κλέψω,
αν πατήσω, αδικήσω, τότε μόνο θα ζήσω,
δεν μπορώ, δεν μπορώ...
Μες στην άσφαλτο στέκω,
με τα κτίρια γύρω.
Καρφωμένος στους δρόμους,
πώς τα πόδια να σύρω.
Ξέχασα πώς σηκώνουν
τη ματιά προς τον ήλιο.
Με σκυφτό το κεφάλι,
λαβωμένο θηρίο.
Δεν μπορεί η ζωή μας ολόκληρη νά ‘ναι
μόνο ένας αγώνας κι η στιγμή σαν αιώνας,
δεν μπορεί, δεν μπορεί...
Δεν μπορεί να μην κρύβει κάποια λύση το έλος,
στο ατέλειωτο φιάσκο να μη δίνει ένα τέλος,
δεν μπορεί, δεν μπορεί...
Δεν μπορεί η ζωή μου νά `ναι ένα γρανάζι
που με στίβει και παίρνει όσο πόνο κι αν στάζει,
δεν μπορεί, δεν μπορεί...