Μὴ μὲ χτυπᾶς, εἶμ᾿ ἄνθρωπος, μικρέ, δὲν εἶμ᾿ ἐλάφι2,
εἶμ᾿ ὁ ντερβὶς Ἀμπντὰλ Μουσᾶ1, ποὺ τὰ μακάμια3 γράφει.
Μὰ ὁ κυνηγὸς ἐτόξευσε, στὰ στήθια τὸ χτυπάει
καὶ νὰ τὸ πιάσει κυνηγᾶ σ᾿ ἕναν τεκκὲ4 ὅπου πάει.
Βροντάει τὴν πόρτα τοῦ τεκκέ, χτυπιέται ῾κεῖ καὶ κλαίει:
Γιὰ δῶστε μου τὸ ἐλάφι μου, στοὺς ντερβισάδες λέει.
Βγαίνει καὶ ὁ Ἀμπντὰλ Μουσᾶ, μὲ ράσο ματωμένο,
τοῦ δείχνει ἐκεῖ τὸ βέλος του, στὰ στήθια του μπηγμένο.
Ἔλα μικρὲ καὶ βγάλτο μου καὶ πάρε με καὶ σκλάβο!
Ὄχι ντερβίσης θὰ γινῶ, νὰ ἰδῶ, νὰ καταλάβω.
Καὶ τὸ μικρὸ μπεγόπουλο ἔμειν᾿ ἐκεῖ ντερβίσης,
τὸν εἶπαν Καϊκουσοὺζ Ἀμπντάλ5, νὰ μὴν τὸν λησμονήσεις!