Ένας χρυσός αποσπερίτης σημαδεύει
πάνω απ`τα κάστρα της ψυχής σου την αντένα
κορμί που λούζεται στου έρωτα τη στέρνα
κι ύστερα μες στα δυο μου χέρια ταξιδεύει.
Δίχως αντίλαλο η νύχτα στη Ραστώνη
τ`αστέρια γύρω σου μαζεύτηκαν σαν φίλες
Κοιμάται η γη απ`τον Ινδό ως τις Αντίλλες
μα εγώ γεννιέμαι στο δικό σου το σεντόνι.
Κι όταν δειλά της χαραυγής κυλήσει η ρόδα
μες στα στενά της γειτονιάς και το λιμάνι
του πρωινού το μεθυσμένο καραβάνι
κατρακυλά μες στης κοιλάδας σου τα ρόδα.