Δώδεκα παρά, λόγια τρυφερά,
σαν κι αυτά που σ’ άκουσα να λες,
σ’ άλλον στη γραμμή, άχρηστο κορμί,
μην αρχίζεις κλάψες κι απειλές.
Έφυγα, ξέφυγα
κι απ’ το στόμα μου δε βγήκε ούτε γεια χαρά
έφυγα, κι άφησα σ’ άλλον τα φτερά.
Δώδεκα γκρεμοί, οι εγωισμοί,
πώς μπορούσα εγώ να φανταστώ,
ποιόν φιλάς αλλού, ρόμπα του κιλού,
σκλάβο μ’ είχες δίπλα σου πιστό.
Έφυγα, ξέφυγα
κι απ’ το στόμα μου δε βγήκε ούτε γεια χαρά
έφυγα, κι άφησα σ’ άλλον τα φτερά.
Νύχτα, νύχτα πεταλούδα, την αγάπη πες Ιούδα
κλείσ’ την πόρτα, κλείσ’ τα μάτια, φεύγα εαυτέ,
νύχτα, νύχτα ξελογιάστρα, στης παρηγοριάς τη γλάστρα
φύτεψα έναν πόθο, μη σε ξαναδώ ποτέ.
Νύχτα, νύχτα φεύγα πρώτη, άσε μ’ Άγνωστο στρατιώτη
ν’ αγαπάω ένα πράγμα σαν ωκεανό
σαν φεγγάρι, σαν πατρίδα, να φιλάς τον άλλο σ’ είδα
πώς να κρύψεις τέτοιο πράγμα απ’ τον ουρανό.
Έφυγα, ξέφυγα
κι απ’ το στόμα μου δε βγήκε ούτε γεια χαρά
έφυγα, κι άφησα σ’ άλλον τα φτερά.