Τι ωραίο το λιγνό καλοκαιράκι των αθώων
με τα κάτασπρα πανιά
και με τα μάτια που γελάνε.
Πότε άραγε να κλαίγαν;
Τι ωραία που κοιτάνε τα ερείπια στο νότο.
Πόσο εύκολα ξεχνάνε...
Τι ωραίο το λιγνό καλοκαιράκι
που όπως παίζει γράφει δίχως να το ξέρει
στον αέρα τ’ όνομά σου.
Τώρα πού να ταξιδεύεις;
Τώρα ποιος αστερισμός να σημαδεύει την καρδιά σου;
Ποιον ξυπνάς με τα φιλιά σου;