Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου.
Κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ’ τον ήλιο τέτοιο φως.
Θυμάμαι πως κοιτούσες, πως,
μου `λεγες πάρε με μαζί σου...
Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ’ αστέρια.
Περάσαν τόσα καλοκαίρια
χωρίς να καταλάβω πώς
ανατινάζεται το φως
τις Κυριακές τα μεσημέρια
πάρε με μαζί σου...
Θέλω να ζήσω στ’ αλήθεια έστω μια φορά,
να ταξιδέψω στ’ αλήθεια έστω μια φορά,
να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά
μέσα απ’ τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά,
που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει,
ύστερα κλαίει μ’ αγκαλιάζει και μου λέει
πάρε με μαζί σου...