Χάρτες στο συρτάρι
κρύβουν αναμνήσεις,
παλεύω να διασώσω
αυτά που θες να σβήσεις.
Είχες πει θυμάμαι
πως μέσα στο δικό σου σώμα
θα πάψω να είμαι θνητός.
Μα τώρα κάτω απ’ το κρεβάτι
εκκολάπτονται κρίσεις,
τι κι αν συνεδριάζεις
πώς θα τις αφανίσεις.
Δεν είναι πως δεν θέλω
ένα δικό σου χάδι,
μα κάποιοι δεν ζητάνε χάδια
κι ας ζούνε στο σκοτάδι.
Πάνω απ’ το σημάδι
υπόγειος πάλι πόνος,
έμεινε η ελπίδα
άνθη να σπείρει ο χρόνος.
Έλεγες θυμάμαι
πως μέσα στη δική μας νύχτα
γεννιέται αστείρευτο φως...
Μα τώρα νέες παραισθήσεις
τα βλέφαρα γέρνουν
και ενώ εδώ χαράζει
πάλι τη νύχτα φέρνουν.
Δεν είναι πως δεν θέλω
ένα δικό σου χάδι,
μα κάποιοι δεν ζητάνε χάδια
κι ας ζούνε στο σκοτάδι.