Τώρα που έβγαλα απ’ τη ζωή μου
ανθρώπους βρωμερούς και τιποτένιους,
έχω κάθε δικαίωμα να νιώθω δυνατός
από μιαν άποψη
Τώρα που έχω δικαιώσει
ανθρώπους που άξιζαν πολλά κι εγώ αδίκησα,
τώρα που ξέρω τι σημαίνει Κυριακή
(μια τέλεια μέρα για έναν τέλειο φίλο),
πιστεύω ότι μπορώ ν’ αναπαυθώ
στις όποιες δάφνες μου έχει στρώσει η ζωή μου
Και όσες νύχτες δεν κοιμήθηκα για σένα
δεν τις ξέχασα
Και όσες νύχτες είπα «Δεν υπάρχει αύριο»
θυμάμαι
Και όσες νύχτες πάνω απ’ το τηλέφωνο κοιμήθηκα,
τόσες και πάνω στο κρεβάτι σου κοιμάμαι
Μας έχει στρώσει κάποιες δάφνες η ζωή μας αναμφίβολα,
μα τα κρεβάτια μας δε στρώθηκαν σωστά
Πάνω σε δέντρα προδοσίας κρεμαστήκαμε,
μέσα σε δάση αμαρτίας πιάσαμε φωτιά
Είδα στον ύπνο μου πως διέπραξα εγκλήματα,
πως ήμουν αίτιος πολέμων και σεισμών
Είδα παιδιά που με αίμα έπλεναν τα πόδια των δασκάλων τους,
είδα αγγέλους που το θεό τους είχαν χάσει
Είδα το θάνατο να παίζει στο μπαλκόνι μου
Αυτό που κάποτε μας ένωνε τώρα θα μας διχάσει;
Κι αναγνωρίζοντας πως κάποια πράγματα
δεν είχαν ειπωθεί όπως θα έπρεπε,
μια νέα αρχή είναι αυτό που τώρα πρέπει να επιδιώξουμε,
μ’ ένα σκοπό αιώνια ειρήνη
Γιατί αυτό που υπάρχει μέσα στα κρανία μας ωρύεται
κι όσο τις μέρες μας ξοδεύουμε, η ζωή μας σβήνει