Ξανά με τους κακούς,
τους μίζερους και απρόσωπους
η ζωή με απομόνωσε
και νιώθω άτυχος
που πίσω μου σε αφήνω,
γλυκέ μου τύραννε,
που ο ύπνος μου ήταν ύπνος σου
Ξανά με τους κακούς,
τους φίλαυτους και είρωνες
κάθε μέρα ξοδεύομαι
και νιώθω αδικημένος
που τελικά σε χάνω,
γλυκέ μου θάνατε,
που πέθαινα όταν πέθαινες
Ξανά με τους κακούς,
ανέραστους, ζηλιάρηδες και συμπλεγματικούς
μοιράζομαι τραπέζι,
στιγματίζομαι απ’ αυτούς
Σ’ ένα προσκύνημα στα πόδια της
ζητώ παρηγοριά,
αυτής που στα 16 της
δεν ήτανε γριά
και δε μας έλεγε ανώριμους,
όταν ήμαστε παιδιά
Ξανά με τους κακούς,
υποκριτές και υπόγειους,
η ζωή με ισοπέδωσε
και είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μου
να σε ξαναλατρέψω,
μικρέ μου εφιάλτη,
που η ήττα μου ήταν νίκη σου