εκείνες τις νύχτες
που σκέφτεσαι μόνος
και λές δεν υπάρχω
μ’ εκείνες τις σκέψεις
που λέν σε μισώ και σε φτιάχνω
σε υπόγειους δρόμους
δηλωμένες ανάγκες να ζείς
της ψυχής μονοπάτια
ν’ ανεβαίνεις
σαν λάμψη να χάνεσαι
ρεφρέν
κάποιες άλλες σιωπές
συντροφιές του μυαλού
του χαμένου εαυτού η ευθύνη
κάποιες άλλες στιγμές
φόβος και αντοχή
γίνονται ενοχή που σε πνίγει
κάποες λίγες φωνές
συνταγές τυπικές
κι οι ληγμένες χαρές σε σκοτώνουν
σ’ έχουν μάθει να ζείς
σ’ ένα σώμα στεγνό
τι ανοβρία κι αυτή
να μην έχεις εγώ να σε ντύνει
εκείνες τις μέρες
που εκρεμούν χρεωστικά
κάνεις οδοιπορικά
κι αναζητάς μια ελπίδα
μεσ’ στο μαύρο κουτί
που έχει κρυμένη καλά
τη δική σου ελπίδα..
πταίσμα είπες κι εσύ
που έχει χρόνια να βγεί
πάλι λίγο στο φώς
σε διαδρόμους ευθύνης
σαν ληστεία κι εσύ
που απέτυχε σαν παρόν
τα όνειρα σου ξανά δυο τρεις φίλοι