Πρωί της Κυριακής κι εγώ ρεμβάζω
μ’ έναν καφέ, τσιγάρο, εφημερίδα,
κάνω χαρτιά στης νύχτας την παρτίδα
κι όλο, στο νου μου τη μορφή σου βάζω.
Κι όλο, στο νου μου τη μορφή σου βάζω,
πολύτιμη στο φως, αλλά διστάζω
κι όλο, στο νου μου τη μορφή σου βάζω,
όταν τη νύχτα σ’ όνειρο αλλάζω.
Αποβραδίς που έπεφτε το χιόνι
στο γαληνό το φέγγος, σαν ασήμι,
περπάτησα, βασάνισα τη μνήμη,
ώρες πολλές πριν δω να ξημερώνει,
σαν κάτι να `χα ακούσει κι ήσουν φήμη
και σ’ έψαχνα σε χιονισμένη οθόνη.
Κι όλο, στο νου μου τη μορφή σου βάζω,
πολύτιμη στο φως, αλλά διστάζω
κι όλο, στο νου μου τη μορφή σου βάζω,
όταν τη νύχτα σ’ όνειρο αλλάζω.