Κάτι φαντάρια, στο Κιλκίς, που παίρνουν άδεια,
τα Σαββατόβραδα τα σβύνουν στο ρακί,
κι εσύ κοιτάζεις, για να δεις το πόσο άδεια,
πόσο θλιμμένη ξημερώνει η Κυριακή,
κι εσύ κοιτάζεις, για να δεις το πόσο άδεια,
πόσο θλιμμένη ξημερώνει η Κυριακή.
Όποιος φαντάρος και να `ρθεί, σου φέρνει χιόνι
και σε παγώνει πριν προλάβεις να του πεις
πόσο κοστίζει, στη ζωή, το να `σαι μόνη,
να `σαι γκαρσόνα στην ταβέρνα του Κιλκίς,
πόσο κοστίζει, στη ζωή, το να `σαι μόνη,
να `σαι γκαρσόνα στην ταβέρνα του Κιλκίς.
Κι έτσι ντυμένη, αναστενάζεις μέσ’ στα μαύρα,
πίσω απ’ τον πάγκο της ταβέρνας, κι απορείς
για τα φαντάρια που, χωρίς να πάρουν γράμμα,
όλο κερνάν τον ταχυδρόμο του Κιλκίς,
για τα φαντάρια που, χωρίς να πάρουν γράμμα,
όλο κερνάν τον ταχυδρόμο του Κιλκίς.