Ποια κοιτάς ανατολή
πού κοιμάσαι σε ποια γη
πήρες μια απόφαση τόσο βιαστική
πήρες μια ζωή
Δεν υπάρχω πουθενά
κατάντησα σκιά
και δε με βλέπω στον καθρέφτη
δεν, δεν έχω αναπνοή
και ούτε τη βροχή
δεν νιώθω πάνω μου που πέφτει
δεν για μένα όλα δεν
νεότερο ουδέν δεν έχω πια απ’τη φωνή σου
δεν για μένα όλα δεν
ο κόσμος στο μηδέν
μου λείπει κάθε σπιθαμή σου
Φως εδώ δεν μπαίνει φως
και ακόμα ψάχνω πώς
όλα μας τα όνειρα κι όλες οι στιγμές
πήρανε φωτιές