Kalmadı mecalim 4 duvarım hep dram ve
Emeklerim boşa toprağa girince söyle elde kalan ne?
Ben de istemezdim günler hep soğuk ve de karanlık
Sonbahar da bir yaprak gibi, sallanıp durmadan yıprandık.
Günler geçmez gözlerim bir ışıltıya hasret bu kasvet
Her şeyden fazla kalpte cinnet, kalemimde hiddet ve
Gözlerim gözlerini gözlerken bilki hiç ama hiç yorulmadı
Geçmiş, puslu ve siyah beyaz belirsiz aklımda kaldı
Kim isterdi ki söyle günler olsun hep yorgun
Bu çocuk boş bakar gözler puslu bir o kadar durgun
Aklım da sorgu kalbim de yeri belirli tuaf bir boşluk
Hayallerim gözlerin kadar manalı ve sonsuz
Söyle edermi teselli sözlerin kalbime bir tesir?
Ses tonun karşısın da bütün duygularım müteessir
İnsan inan yanındayken hiç farkında bile değil
Güzel günlerimiz artık tozlu raflara birer esir.
Nakarat:
Geçmez günler hep karanlıklara hapsolur
Anılarım 4 duvar arasında her zaman sorunlu
Ben de istemezdim günler geçmesin hiç böyle
Kalp atışlarım hızlanırdı her baktığımda gözlerine
Sessiz günlerime gel ve bir çığlık ol tekrar git
Ardından ne varsa izi kaldı lakin bu gönül artık fakir
Her yer içini karartır varsa eğer geçmişinde kir
Söylemek basit kolaysa yıllarını tek kalemde sil
Darmadağın olmuş bir adam sonbaharda hep aciz
Hayat bir kumar olsa inan tüm varlığım haciz
Kalp kriz mi bekler bir an da yumulacak inan bütün gözler
Sonrasın da kalana artık boş ve anlamsız sözler
Sendeler artık denge de dahi duramaz tuaf ruh hali
Geçmiş sen kadar ıssız ve bir o kadar narin
Sonum ne kadar uçurum bilirim o boşluğu
Bıktım artık sormaktan cevabını bildiğim o soruyu
Hayat sınar hayat dinlemez inan hiç mazi
Geçti günler de izi hiç mi kalmadı be sahi?
Ruhumu öldüren kadının ruhu değilmi sence cani?
Ruhlar da neden iz kalır hayatsa eğer gerçekten fani
Nakarat:
Geçmez günler hep karanlıklara hapsolur
Anılarım 4 duvar arasında her zaman sorunlu
Ben de istemezdim günler geçmesin hiç böyle
Kalp atışlarım hızlanırdı her baktığımda gözlerine