Σαν αέρας
που στο κύμα κρατιέται
η ζωή μας πετιέται
με το ζόρι μπροστά.
Κι όσες ήρθαν
άσπρες όμορφες μέρες
σαν πισώπλατες σφαίρες
μας περάσαν ξυστά.
Χιλιάδες ίχνη από πολλές στεριές
δικές σου και δικές μου μαχαιριές
σ’ ένα ταξίδι με παράξενα νερά.
Κι όσο τραβάμε για το πουθενά
σ’ άδεια λιμάνια ψάχνουμε ξανά
γιατί ο αέρας δε μας έσπρωξε γερά.
Σαν αέρας
τ’ όνειρό μας ξεσπάει
αφού πια δε χωράει
στη δική μας αυλή.
Πάνε χρόνια
που κι οι δυο μας μπορούμε
ν’ αγαπάμε να ζούμε
σαν σκιές σε κελί.