Θα σας πω μια ιστορία απ’τα 80´s παλιά
που τη ζούνε τ’αγοράκια που το παίζουνε σκληρά
ήμουν παιδάκι άβγαλτο με βράδια θολά
γεμάτο ερωτήσεις και με πιο πολλά μαλλιά
Ήθελα να ξυριστώ κι έτσι γκόμενες να βρω
για να δούνε και οι φίλοι επιβήτορα σωστό
Μέχρι που φάνηκε μπροστά μου αυτή
και είπα εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή
μα στο τέλος το ειδύλλιο μου βγήκε μούφα
κι ο σκληρός έγινε φίλε μαλακός σαν τρούφα
Κι από heavy metal άκουγα Duran Duran κι Αρλέτα
που μου’γραψε αυτή σε μια εξηντάρα κασέτα
Και ντρεπόμουνα πολύ που αυτό μου’χε συμβεί
γιατί ήμουν ροκάς κι είχα γίνει αλοιφή
Για τους φίλους στην καρδιά μου δεν είχα πια χώρο
και όλοι στην παρέα με φωνάζανε φλώρο
γιατί έκλαιγα χτυπιόμουνα και πόναγα για κείνη
κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο σ’αρσενικό να γίνει
Κι εκεί που όλη μέρα τριγυρνούσα να τη βρω
κι εκεί που απ’την καψούρα μου έλιωνα σαν παγωτό
μου ερχότανε στ’αυτιά μου μία γνώριμη φωνή
που μου’λεγε ντροπή ντροπή ροκά ντροπή
Οι αγάπες οι παλιές μοιάζουν ταινίες παιδικές
μία σκέψη τόσο αθώα τόσο νέα
που την πνίγει η ανάγκη το να αποδείξεις πως
είσαι άντρας έχεις ρόλο είσαι ο αρσενικός
Κάτι σαν καρικατούρες είναι οι παλιές καψούρες
που μ’αυτές χαμογελάμε μα πονάμε κρυφά
γιατί η ζωή είναι σκληρή και για τ’αγόρια τελικά