ρίχνω τη σιωπή μου
στο κενό και υπογράφω
άσπονδες εικόνες
που κουράζουν το μυαλό μου
κρύβομαι απ’ τη θύελλα
των λιγοστών απ’ έξω
γίνομαι σκυτάλη
μεσ’ στο στίβο για ν’ αντέξω
ρεφρέν
δε χαθήκαμε ακόμα μου λές
γιατί εμείς δεν αλλάξαμε λόγια
υπάρχει ελπίδα πάντα και φταίς
γιατί η φωνή σου σε τρομάζει ακόμα
δε χαθήκαμε ακόμα μου λές
μα το χθές πως μπορώ να πετάξω
είμαστε εδώ
που μου είχες πεί ότι φταίς
παραλίγο κι εγώ να αλλάξω
τα μάτια μου θολώσαν
δεν υπάρχει πιά οθόνη
όλα λιγοστέψαν
και χαθήκαν μεσ’ στη σκόνη
το μάρμαρο το πλήρωσα
και τώρα είμαι εντάξει
κι ας είπες πως τα δύσκολα
δεν άρχισαν στη πράξη