Περνάω μια και δυο και τρεις
απ’ τη δική σου στράτα,
μα εσύ δε βγαίνεις να με δεις
γλυκιά μου μαυρομάτα.
Μ’ άναψαν φωτιά και λαύρα
τα ματάκια σου τα μαύρα.
Καίγομαι και σιγολιώνω
μα που σ’ αγαπώ δε μετανιώνω.
Του έρωτα σου η φωτιά
αρρώστια και παρηγοριά.
Μ’ άναψαν φωτιά και λαύρα
τα ματάκια σου τα μαύρα.
Καίγομαι και σιγολιώνω
μα που σ’ αγαπώ δε μετανιώνω.
Κρατάς την πόρτα σου κλειστή
και την καρδιά σου ακόμα.
Και μένα ξάγρυπνο η αυγή
με συναντάει στο στρώμα.
Μ’ άναψαν φωτιά και λαύρα
τα ματάκια σου τα μαύρα.
Καίγομαι και σιγολιώνω
μα που σ’ αγαπώ δε μετανιώνω.