Ξανά κοιτάζω το φεγγάρι
και λέω μέσα μου μακάρι να το βλέπεις
πως αντέχεις να είσαι μακριά,
δεν έχει ο πίνακας κορνίζα
χάνει το χρώμα του και γίνονται όλα γκρίζα
Μόνα Λίζα της καρδιάς μου που γυρνάς.
Με άφησες να ζω με το γιατί, γιατί;
Βιάστηκες εσύ αλλού να πας
άργησα και εγώ λιγάκι
μαύρισε το χρώμα της καρδιάς,
λες ότι ακόμα μ’ αγαπάς
μα εγώ ζω με το φεγγάρι
και ένα άδειο μαξιλάρι
περιμένει όνειρα να κάνουμε για μας.
Ακούω μέσα στην ματιά σου
πόσα μου έλεγε το πρώτο κοίταγμα σου
μακριά σου όμως με κρατάς,
φέρνει ο αέρας το άρωμα σου
εγώ με δύναμη φωνάζω το όνομα σου
Μόνα Λίζα στάσου που πας.
Με άφησες να ζω με το γιατί, γιατί;
Βιάστηκες εσύ αλλού να πας
άργησα και εγώ λιγάκι
μαύρισε το χρώμα της καρδιάς,
λες ότι ακόμα μ’ αγαπάς
μα εγώ ζω με το φεγγάρι
και ένα άδειο μαξιλάρι
περιμένει όνειρα να κάνουμε για μας.