Σα τραγουδήσω και σα πω το πόνο που με κρίνει
θαρρώ πως γίνεται νερό και τη φωτιά μου σβήνει
από και αρχίζει να μιλεί και σιγανά να λέει
εκείνο που χει στο μυαλό και εμιλιά του κλαίει.
Κάλλια `χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου
γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.
Και θες να πά’ να ξοριστώ να φύγω σε άλλα μέρη
κι ουδέ για λόγου μου κιανείς μαντάτο μη σου φέρει.
Αφού το θές και απόθανα στην ξενιτιά θάψαν
και ξενοι εμαζωχτήκανε και οσάν ξένο με κλάψαν.
Την αφορμή τση Μάνας μου μην την-ε πεις να μάθει
ίντά'χα κ’ εξορίστηκα κ’ ετέλειωσα στα Πάθη.
Τον εαυτό μου αρνήθηκα, και μετά σένα ήμουν
στο θέλημά σου ευρίσκετο Θάνατος και ζωή μου.
Αποχαιρετιστίκαμε και δυο τη ωρα εκείνη
και με τους αναστεναγμούς κλάμα κρυφό εγίνει.
Και με τρομάρα του κορμιού και με μιλιά κλαημένη
στο τέκνο απιλογήθηκε, μ’ όψιν αποθαμένη.
Ω ουρανέ, ρίξε φωτιά, ο Κόσμος ν’ αναλάβει
κι όλοι ας λαβούν κι όλοι ας καγούν η Αρετή μη λάβει.
Ετούτα είπε μοναχά και τέλειωσ’ η ζωή του
και με πρικύ αναστεναγμό εβγήκε η ψυχή του.