Πανιόλο τρύπιο, σκουριασμένο
καίει τ’ αλάτι τις πληγές,
κορμί με σύρματα γδαρμένο
τις κρύες νύχτες μόνος κλαις.
Ζωή μου χρόνια δίχτυα σέρνω
ο τάφος μας θα ‘ναι υγρός,
την λύτρωση να ‘ρθει προσμένω
να γιάνει τη ψυχή το φως.
Πόσα δεν σου έκλεψε της θάλασσας το κύμα
πόσο το πλήρωσες το κάθε σου φιλί.
Ήλιος και έδυσες καρδιά, νωπό το μνήμα,
μπάρκο που έγινες συντρίμμια στη Χιλή.
Τ' αστέρια έπλεξες γιορντάνι
αγιόξυλο φοράς σταυρό,
χλωμό φεγγάρι στο σεργιάνι
μαζί του ψάχνω να σε βρω.
Ποτό μυρίζει η ανάσα
αμίλητος κοιτάς την γη,
της Κίρκης το βοτάνι να ‘χα
να σου γιατρέψω την πληγή.
Πόσα δεν σου έκλεψε της θάλασσας το κύμα
πόσο το πλήρωσες το κάθε σου φιλί.
Ήλιος και έδυσες καρδιά, νωπό το μνήμα,
μπάρκο που έγινες συντρίμμια στη Χιλή.