Μη μου ραγίζεις την καρδιά με το παράπονο σου,
μη, φως μου, γιατί πονώ, στον πόνον το δικό σου,
φλόγα μ’ ανάβεις στην καρδιά με τη γλυκιά λαλιά σου,
προσφυγοπούλα μου μικρή, σαν λες τα βασανά σου.
Γέλα, προσφυγοπούλα, ξέχνα τη συμφορά
και στα παλιά λημέρια θα πάμε μια φορά,
στην έμορφη μας Σμύρνη, στον κήπο με πουλιά
και ‘κεί γλυκιά μ’ αγάπη, θα ζούμε με φιλιά.
Πάψε μην κλαις, αγάπη μου, μην κλαις και θα ‘ρθει η ώρα,
πάλι να πάμε με χαρά στην έμορφη μας χώρα,
τότε, πουλί μου, εγώ και ‘συ θα ζούμε ενωμένα,
μεσ’ στα φιλιά θα ξεχαστούν όλα τα περασμένα.
Γέλα, προσφυγοπούλα, ξέχνα τη συμφορά
και στα παλιά λημέρια θα πάμε μια φορά,
στην έμορφη μας Σμύρνη, στον κήπο με πουλιά
και ‘κεί γλυκιά μ’ αγάπη, θα ζούμε με φιλιά.