Μια Κυριακή χωρίς εσένα,
μέρα που πήγε στα χαμένα.
Γύρω μου άνθρωποι γελάνε,
φιλιούνται, χαίρονται, αγαπάνε.
Μα εμέ με τρώει το σαράκι,
χώρια από σένα βασανάκι.
Δεν την αντέχω τη λιακάδα,
ούτε κι αυτή τη μαντινάδα
που ακούγεται από τα ηχεία,
με διακατέχει μια αγωνία.
Αλήθεια ακόμα μ’ αγαπάς;
Με σκέπτεσαι ; μ’ αποζητάς;
Ζεσταίνει ο Ήλιος το κορμί μου,
μα κρύα μένει η ψυχή μου.
Η ομορφιά όλη τριγύρω,
δεν μ’ ακούμπα, θέλω να γείρω,
στον ώμο σου να ξαποστάσω,
να σε χαρώ, να σ’ αγκαλιάσω.
Είναι η μέρα μου χαμένη,
στη στέρηση σου μπερδεμένη,
σε θέλω εδώ, ίσως ποιος ξέρει;
σ’ εμένα ο χρόνος αν σε φέρει
κι όλα να μοιάζουν μαγικά,
οι δυο αν βρεθούμε τελικά.