Σαν αεράκι που φυσάει
στα σύννεφα χαμογελάει
και συνεχίζει
Βρίσκει πιο κάτω δυο φτερά
τα αγκαλιάζει δυνατά
και κατηφορίζει
Βλέπει ένα δέντρο πάει κοντα
στα φύλλα του και στα κλαριά
στριφογυρίζει
Σ’ ένα χαμόσπιτο μακριά
με τη γλυκιά του τη ματιά
την πόρτα τρίζει
Έρχεται εδώ στη γειτονιά
περνάει τους δρόμους στα κρυφά
και μου σφυρίζει
Φτάνει στα μάτια μου μπροστά
και μου χαϊδεύει τα μαλλιά
με νανουρίζει
Αεράκι, στην καρδιά μου φυσάς αεράκι
και στεγνώνεις το κάθε μου δάκρυ
πριν ακόμα στα μάτια να βγει
τη δροσιά που μου δίνεις τα βράδια
μη την παίρνεις όταν έρχεται η αυγή
Σαν αεράκι που φυσά
και μες στη δίνη του γοργά
κάτι αρπάζει
Και το πηγαίνει στα ψηλά,
πολύ ψηλά κι άλλο ψηλά
κι όλο τ’ ανεβάζει
Και ταξιδεύουν μακριά
και δεν ακούν φωνή καμιά
και δεν τους νοιάζει
Το αεράκι όμως ξανά
θέλει να πάει χαμηλά
γνώμη αλλάζει
Σαν τ’ αεράκι είσαι εσύ
κι αυτό το κάτι είμαι εγω
και με τρομάζει
Μη σταματήσεις να φυσάς
θα `μαι μαζί σου όπου κι αν πας
όσο η μερα θα χαράζει